Σημείωση:
Ο χωματόδρομος είναι 20 km δρόμος για Κρι-Κρι στο Χελμό.
Ας ξεκινήσουμε με πρώτη στάση στη Νεμέα.
Οι ομορφιές της ελληνικής φύσης στην ελληνική ύπαιθρο.
Οι φυσική κληρονομιά του τόπου μας που μας κάνει ξεχωριστούς και πλούσιους!
Λαιντις να τζεντ γουι πριζεντ γιου δε μαγκνιφισεντ ….. Φενεος Ρίβερ!
Συνεχίζουμε μέσα από Αηδόνια, Γαλατά, Πλατάνι.
Στο βάθος το «κουραμπιεδακι».
Το αμέσως προηγούμενο Σάββατο το χιόνι έφτανε πολύ χαμηλά και κάλυπτε το δρόμο αριστερά και δεξιά σου.
Μια εβδομάδα αργότερα το περισσότερο είχε λιώσει σχεδόν παντού εκτός από τις βουνοκορφές.
Στο βάθος ο Ολίγυρτος.
Στη συνέχεια Σκοτεινή -όχι από Ψαρί-λίγο πριν υπάρχει δεξιά στροφή που σε οδηγεί στην απόκρημνη πέτρινη νότια μεριά της Στυμφαλίας.
Κατάβαση και πέρασμα μέσα από τον αποξηραμένο κάμπο της.
Υπήρχε ακόμα λίγο χιόνι.
Δεν ξέρω αν τελικά επαναλαμβάνομαι σε κάθε μια από αυτές τις εικόνες.
Αλλά, εκ των υστέρων σκέφτομαι ότι για κάποιο λόγο -που αν κάτσω και το αναλύσω έχω τη απόλυτη απάντηση αλλά μάλλον χέστικα.
Λέω δηλαδή ότι έχω μια φώτο διάρροια!
Δεν μπορώ να σταματήσω να καδράρω ότι βλέπω γύρω μου από καμιά 20 διαφορετικές γωνίες το καθένα. Σα να μην μπορέσω να το ξαναπετύχω το ίδιο και απαράλλακτο.
Και αυτό τελικά είναι μεγάλη αλήθεια αφού η ζωή είναι στιγμές και η στιγμή περνά και χάνεται.
Νιώθω μεθυσμένος από το φως του Ήλιου. Από τα χρώματα και τις μυρωδιές
που σε ένα χρόνο από τώρα ίδια μέρα ίδια ώρα ίδιο μέρος ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ.
ΝΙΩΘΩ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΤΩΡΑ ΤΥΧΕΡΟ ΚΑΘΑΡΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΘΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΩ.
Σήμερα για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω αγαπώ ότι βλέπω μπροστά μου!
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ.
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.
Κατηφορίζοντας, δυτικά προς την κοιλάδα του Φενεού, περνάμε την Μοσιά και αμέσως μετά Δεξιά το Μεσινο.
Εκεί διασχίζοντας κάθετα το στενότερο κομμάτι της κοιλάδας Φενεού-Κλειτορίας, πριν την μικρή ανηφόρα που θα οδηγήσει στο Πανόραμα, αριστερά υπάρχει μια πινακίδα που λέει
«αρχαιολογικός χώρος Φενεου»
Οκ! Ας περιμένει λίγο η λίμνη.
Περνώντας τον αγροτικό χωματόδρομο και μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα φτάνουμε…. σε αυτή την πινακίδα.
Το «σεβαστείτε τις αρχαιότητες» θεωρώ ότι συντακτικά είναι υποτιμητική έως υβρεολογική φράση.
Όσο αφορά το «απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών» μάλλον αποσκοπεί στο να μην απαθανατίσει την ντροπιαστική κατάσταση στην οποία επιμελέστατα εμείς οι νεότεροι των ελλήνων αρεσκόμεθα.. ? ? ? ….γουστάρουμε ρε παιδί μου να ρημάζει το πράγμα λέμε!
Πως το έλεγε ο Μακρυγιάννης?
«Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια -φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα 'χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων• χίλια τάλαρα γύρευαν [...]. Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα:
‘Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’αυτά πολεμήσαμε’» (Β΄ 303).
Σήμερα "πολεμάμε" για μια ταχύτερη διαδικτυακή σύνδεση με την βοήθεια ενός μικροϋπολογιστή με οθόνη αφής.
Εδώ ξεπουλάμε την γη και τον ουρανό στις "αρχαιότητες" θα κολλήσουμε δικε μου?
Αλλά εμείς να ούμε τα έχουμε τόσα που …στα παπάρια μας ρε μάγκα. Και 1000 να ρημάξουν έχουμε άλλα 5000 και άλλα τόσα θαμμένα ακόμα κάτω από τη γη
και άλλα τόσα σπασμένα ή πιο σωστά πουλημένα σε όλα τα μουσεία του κόσμου.
Ανηφορίζοντας Φτάνουμε στην αρχαία Φενεό.
Λίγο μετά ξεπροβάλει η άκρη της τεχνητής λίμνης, που αν την δω τμηματικά με το μικρό καταπράσινο περίγυρο της, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει μια φυσική.
Το ίδιο πρόβλημα και εδώ.
Κάθε μικρή αλλαγή γωνίας μου δίνει ένα άλλο κάδρο και μην ξερώντας τι να διαλέξω,
Καδράρω συνέχεια και άτακτα.
Φεύγοντας και φυσικά χωρίς να έχω χορτάσει ηρεμία και ομορφιά, το μόνο που θα μένει από αυτή την μέρα θα είναι μερικές ψηφιακές εικόνες υψηλής ανάλυσης που, χαζεύοντας τες αργότερα στην υπερευριγώνια κρυστάλλινη οθόνη θα μου δίνουν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας μέσα από το αστικό κλουβάκι μου.
Στο κέντρο της λίμνης βρίσκεται το εκκλησάκι του Άγιου Φανουρίου.
(παλιότερη ιστορία:
Ήταν Μάιος του 1994 στην πίσω αυλή του σπιτιού του Χεοπέο στον Άτταλο.
Ψου ψου ψου –μου –μου μου- χαβαλεδιάζουμε όταν σκάει η μαμά του, με κάτι γλυκοειδές στο δίσκο.
-κυρία Ματίνα τι είναι αυτό?
-φανουρόπιτα!
-……ναι….δηλαδή?
-να άμα έχεις χάσει κάτι, κάνεις μια πίτα τάμα στον α. Φανούρη και εκείνος στο φανερώνει!*
-α….ωραία! άμα ας πούμε τώρα εγώ έχω κάτι που δεν μπορώ να το ξεφορτωθώ με τίποτα… σε ποιον κάνω τάμα?
Φυσικά στράβωσε.
*(αυτό το ρόλο αργότερα έκλεψε πανηγυρικά από τον άγιο η Νικολούλη.
Κλείνει η παρένθεσα)
Στο κέντρο της λίμνης λοιπόν, υπάρχει το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου.
Παλαιότερα υπήρχε εκεί η Μονή Αγίου Γεωργίου, αλλά λόγω των πλημμυρών μεταφέρθηκε σε μικρή απόσταση από την αρχική της θέση, σε διπλανό ύψωμα - καβάτζα τρελή!
Έχω φώτο από άλλη εξόρμηση εκεί με ανθισμένα τα πάντα!!!
Ίσως άλλη φορά.
Υπάρχει ένας τραγελαφικός κύκλος σε όλα τα πράγματα γύρω μας.
Έτσι πχ ας μιλήσουμε για το κάπνισμα.
Ξέρω ότι αν πχ υπήρχε καφέ εκεί γύρω θα είχα αράξει κάνα 3ωρο .
Αλλά η ρούχλα σε τέτοιο τοπίο με καφέ χρειάζεται τσιγάρο.
Αλλά έχω σταματήσει το τσιγάρο από την εκδρομή στην Αράχοβα.
Αλλά αν κάπνιζα ο νομός θα με υποχρέωνε να μην καπνίζω μέσα
Αλλά έτσι και αλλιώς εδώ δεν έχει καφετέρια!!!
Οπότε?
Άντε γαμήσου και εσύ και το κάπνισμα και ο νόμος και η καφετέρια!
Μόνος ήμουν . Άπλωσα την καφεδάρα άνοιξα και τα σαντουιτσάκια… Μα τι βλέπω… τι είναι αυτό?
ΑΑΑΑΑ! Μπανάνα! Θα κάνουμε μπανάνα!!!
Άπλωσα και μια μπουγάδα ιδρώτα.
Και με θέα αυτό και την ακατάληπτη λογοδιάρροια του Κοτσίφα άρχισα να εστιάζω στο στόχο μου: 20 km χώμα.
Ξεκινάμε λοιπόν από την ανατολική μεριά της λίμνης, εκεί στο φράγμα και παίρνουμε το χωματόδρομο για τη Φενεο.
Στο εσάκι κάνουμε δεξιά και ….αρχίζει το trophy
Ίσως να μην φαίνετε από τις φώτο – άλλωστε δεν έδωσα έμφαση σε αυτό - αλλά ο δρόμος ήταν δραματικός.
Στην αρχή βατός και μετά άγριος, δύσβατος πετρώδης, λασπωμένος, και τελικά παγωμένος με βαθύτατα νεροφαγώματα.
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είμαι φαν του χωμάτινου.
Αλλά αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρι.
Το βεντιλατέρ άναβε κάθε 1 km, και όλη η λάσπη του Χελμου είχε κολλήσει στο ψυγείο μου.
Εκεί λοιπόν, στα 7 από τα 20 km ανόδου τι άλλο θα έβλεπα?Κάτι που μου έδωσε ένα 6 αρακι στην έκθεση!!!
Θα μπορούσε να ήταν ταραμάς, μπάμιες , ακόμα και σκατά!
Όχι όμως…έπρεπε sony και καλά να ήταν χιόνι!!!
Αναλογιζόμουν ξανά την γαμάτη ιδέα του Άρη να περάσουμε από Ζαρούχλα στο Φενεό μέσα από χωματόδρομο με τα TDM!
Αρ γιου φακιν νατς?
Όποιος έχει καρίνα απλά το ξέχνα! Το ξέχνα και ο οποιοσδήποτε δικάβαλος. Όσο αφορά το επιβατικό μόνο τζιπ.
Γεια σου ρε Αρούλη με τις ιδέες σου!
Έτσι?
Το αγγούρι στο στόμα, την ουρά στα σκέλια και 7 km κατηφόρα.
Μετά σκεπτόμουν ότι ήμουν στο Χελμό.
Ρε σεις, για θυμίστε μου….η Γκόλφω δεν είχε χαθεί στο Χελμό?
Λοιπόν …άκου να δεις τι θα κάνω.’
Θα πάρω την σκηνούλα μου κατά τα μέσα Ιουνίου , τότε που όλο αυτό το άγριο τοπίο θα έχει καταπρασινίσει και θα κάνω αυτά τα 20 χιλιόμετρα με διανυκτέρευση κάπου στην κορυφή!
Γυρίζω πίσω στις πόλεις της ασφάλτου.
Κάτι πρέπει να γίνει παρόλα αυτά.
Περνάω μέσα από Φενεό και μετά Στενό, κάτω Ταρσό, και μετά Κάρυα.
Σήμερα ότι βλέπω το λατρεύω.
Έτσι ποιος είπε ότι δεν έχουμε τα βράχια του Κολοράντο στην Ελλάδα?
Μετά από αυτή την πινακίδα ξέρω που θα πάω.
Μικρή παράκαμψη προς Σαραντάπηχο.
Αυτό το «κουραμπιεδάκι» στο βάθος είναι για τον Κοντονά!!
Ανεβαίνοντας στα Τρίκαλα Κορινθίας….
Αν ο καιρός ήταν καθαρότερος θα έβλεπες την θάλασσα ενώ ακόμα και έτσι διακρίνεις την ορεινή Ναυπακτία ενώ σουρουπώνει.
Τα Τρίκαλα όπου όλοι λένε σαν must προορισμό δεν νομίζω ότι έχουν κάτι το ιδιαίτερο.
Πέτρινα νεόκτιστα ξενοδοχεία και φαγάδικα. Σέρφερς του χιονοδρομικού. Τους σώσει τρομερά το χιονισμένο τοπίο και το ελατόδασος.
Anyway…
Αφού εδώ είναι ψηλά και δεν έχει σύρματα , το φεγγάρι κρεμάστηκε στα κλαδιά των αειθαλών.
Και αφού η κορυφή η μεγάλη και η μικρή Ζήρια ήταν στα λευκά…
Παρόλη την αποστροφή μου για το χιόνι οφείλω να την χειροκροτήσω. Ήταν πανέμορφη ντυμένη έτσι στα λευκά.
Στην τελική αφού το βουνό δεν ήρθε σε εμένα εγώ πήγα στο βουνό.
Το μονοπάτι ήταν κλειστό.
Ο ήλιος χανόταν πίσω από την κορυφή της μικρής Ζήριας και ο Σκώτυ είχε σεμινάριο στη λέσχη.
Έτσι δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω την αλπική λίμνη της Ζήριας που εξαφανίζεται μετά τον Απρίλιο και μην την ψάξετε στο google earth!
Άλλωστε ήταν Τετάρτη,
Άλλωστε δεν ήταν εκδρομή… ηταν απλά μια κοπάνα από τις πόλεις της ασφάλτου
