Προσωπικό στοίχημα ήταν ένα….72-ωρο.
Ήταν ένα ταξίδι χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό. εξάλλου σκοπός είναι να γεμίζεις τα μάτια σου με εικόνες , το μυαλό σου με μυρωδιές.
Αγαπημένο δένδρο το πλατάνι.

Αγαπημένη φράση …όλα είναι δρόμος

Όλα είναι δρόμος .*

Τους τελευταίους 3 μήνες  είχα κάνει την διαδρομή Αθήνα –βόλος ψωμοτύρι.
Άλλες φορές εκδρομικά και άλλες επαγγελματικά.
Και κατά παράδοξο τρόπο, σε σχέση με αυτό που θυμόμουν για τον εαυτό μου παλιότερα, καμία διαδρομή πλέον δεν είναι αρκετή. Φτάνεις γρήγορα, πριν καταλάβεις ότι βγήκες στο δρόμο, είσαι ήδη εκεί.
Κάθεσαι λίγο και μετά? Μετά μια απροσδιόριστη επιτακτική ανάγκη σε προστάζει να ξαναβγείς έξω.
Τάσεις φυγής, οι ρίζες των οποίων υποβόσκουν στην παιδική ηλικία, αν πέρασα και εγώ από εκεί…
Από όλη αυτή την ιστορία κερδισμένοι βγαίνουν οι άραβες και γενικότερα οι πετρελαϊκές εταιρίες.
Όταν όμως μια μέρα είσαι δυο μέτρα κάτω από τη γη …ίσως  γίνεις πετρέλαιο σε 1.000.000 χρόνια.

Εχθες το βράδυ ώρα οκτώ…

Η μυρωδιά της παλιάς εφημερίδας
Τα φύλλα των νέων καίγονται
Οι επιγραφές των νέον ουρλιάζουν ακόμα τη νύχτα

Ακολουθούμε το θόρυβο των βημάτων
που απλά προπορεύονται.

Ποτέ άλλοτε, δεν έμεινα τόσο ικανοποιημένος
από το βίαιο θάνατο των αγαπημένων προσώπων

Σε καμιά άλλη εποχή
η επίγνωση του κακού εαυτού δεν μπόρεσε
να γεννήσει τόσο μεγάλα αριστουργήματα
ψυχικής αρμονίας.